İsminde ümit olan birinin hayat karşısında bu kadar çaresiz hissetmesi ne büyük çelişki. Ve yine uzun ömürlü olsun diye kulağına 'Yaşar' seslenilen bir bebeğin 24 kere yaşamaktan vazgeçmek istemesi de. Aynı şekilde, çok gülen insanların aslında bir o kadar hüzünlü olması da.
Zaman zaman hepimiz çıkmaz sokakta hissediyoruz. Belki de böyle zamanlarda hatırlamamız gereken 'çıkmaz sokakta geri adım atmanın ilerlemek sayıldığıdır.'
“Ne kadar dönüp dolaşsam, yine de Hep o çıkmaz sokaktayım çaresiz Bir umut kırıntısı gözlerimde Yürüyorum durmadan, dalgın, sessiz
Sokak o sokak, bense ben değilim Sanki bin yıllar geçmiş aradan Boşlukta bir şeyler arıyor elim Belki de mahşere dek bulunmayan
Yitirdiğim neydi, aradığım ne Çöken ne yüreğime kurşun gibi Tanrım! ben mi değiştim söylesene Yoksa bende zamanlar mı eskidi
Bir yerlere varmadan, nasıl böyle Hiç durmadan akıp gidiyor günler Yaşam diye verdiğin bu mu söyle O mu sırtıma sapladığın hançer
Bir çıkmaz sokağın sonunda, işte Suskun ve tek başına seninleyim Fanilikten ölmezliğe geçişte Bilmiyorum, söyle bana, ben neyim
Sevdimse; verdiğin yürekle sevdim Sen açtın bu ufku karşımda sonsuz Yürüdüm bir yolun sonuna geldim Yıkık, üzgün ve paramparça onsuz
Ölüm buysa, Tanrım buysa yaşamak Sil alnımdan yazdığın bu yazgıyı
Ya bir yere çıksın artık bu sokak Ya da öldür içimdeki Tanrıyı!"