Söyleyemediğimiz, bir şekilde belli etmekten kaçındığımız, daha önemli olduğunu düşündüğümüz işlerimiz yüzünden hissettirmeye zaman ayırmadığımız ya da bazen sırf mükemmel zamanı kolladığımız için erteleyerek yarınlara bıraktığımız sevgiye edilmiş en güzel sitem bu şiir. Oysaki bazen erteleyerek var olduğundan emin olduğumuz yarınlarımızı yaşayamıyoruz, öyle değil mi? Hâlâ vakit varken sonranın keşke'lerini şimdinin iyi ki'lerine dönüştürebiliriz.
Bir parça utanıyorum ben her okuduğumda bu şiiri. Sahiden, hangi durum birine sevgimizi hisettirmekten daha önemli olabilir ki? Hangi zaman en uygunu, en doğrusu?
Cevap: Şimdi.
Sevgileri yarınlara bıraktınız Çekingen, tutuk, saygılı. Bütün yakınlarınız Sizi yanlış tanıdı.
Bitmeyen işler yüzünden (Siz böyle olsun istemezdiniz)
Bir bakış bile yeterken anlatmaya her şeyi Kalbinizi dolduran duygular Kalbinizde kaldı.
Siz geniş zamanlar umuyordunuz Çirkindi dar vakitlerde bir sevgiyi söylemek. Yılların telâşlarda bu kadar çabuk Geçeceği aklınıza gelmezdi.
Gizli bahçenizde Açan çiçekler vardı, Gecelerde ve yalnız. Vermeye az buldunuz Yahut vakit olmadı.